Carson? carson nach eil!?

Bidh daoine tric a’ faighneachd dhìom ‘carson’ a bhios mi ris a' Ghàidhlig.. Carson? Carson nach eil, nach sin a’ cheist!  Ach ’s e an fhìrinn gu bheil Gàidhlig mar phàirt annam, pàirt nach deach thugam, oir cha deach mo bhogadh ann ged a bha i mun chuairt orm a-riamh..  Tha deagh chuimhne agam air mo sheanmhair, tè ghaolach a bha a’ dèanamh do dhaoine eile fad a beatha.  Cha robh mi ach naoi nuair a chaochail i agus anns na bliadhanichean mu dheireadh cha robh a h-inntinn ag obair gu ceart, mar sin, cha robh air fhàgail na ceann ach Gàidhlig agus cha robh agam – tè bheag sa bhaile mhòr Dhùn Èideann - ach glè bheag de Ghàidhlig.

            Ach na cuimhnichean, tha cuimhne agam nuair a b’ àbhaist i a bhith a’ fuireach còmhla ruinn agus gum bithinn a’ dol sìos chun leabaidh aicese gus cuddles fhaighinn tron oidhche.  Abair gu robh sinn dlùth ri chèile.  Am fàileadh cho snog a bh’ oirre, a h-aodann a bha làn de ghràis agus gaol, agus na facil; a’ ghaol, gaolag, gaol beag, isht a’ ghaol.  

Bha mo mhàthair daonnan a’ tagairt nach robh Gàidhlig gu fileanta aice, ach nuair nach robh a teaghlach comasach Buerla a bhruidhinn, dè thachair an uair sin ach nach i a bha làn cinn dheth!  Abair gu robh mise feargach, ach cha do stad e an uair sin.  Bha piuthar mo sheanair, Auntie Mòrag, tè thapaidh, shatail, le làmhan crùbte dubha, bha ise trì bliadhna air cheud nuair a dh’fhalbh i agus a’ fuireach na taigh fhèin, san dearbh chroit far an deach a togail.  Is cinnteach gu robh sinne mar chlann à saoghail eile dhi.  Abair call, abair tàmailt nach robh mi comasach a’ conaltradh riutha agus ris na ginealachan eile a bh’ ann rompha.

Co-dhiù, bha mise fichead is a h-aon bliadhna a dh’aois nuair a thàinig mi a Ghlaschu gus Gàidhlig a togail gu ceart mu dheireadh thall, agus ’s ann an uair sin a tha an sgeul againn a thòiseachadh.